Η νόσος του Dupuytren, επίσης γνωστή ως σύσπαση του Dupuytren, είναι μια κατάσταση που επηρεάζει το χέρι και τα δάχτυλα. Χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή πάχυνση και ρίκνωση του συνδετικού ιστού κάτω από το δέρμα της παλάμης και των δακτύλων. Αυτή η πάχυνση σχηματίζει οζίδια ή χορδές που προκαλούν σύγκαμψη των προσβεβλημένων δακτύλων.
Η ακριβής αιτία της νόσου του Dupuytren είναι άγνωστη, αλλά πιστεύεται ότι περιλαμβάνει έναν συνδυασμό γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Τείνει να εμφανίζεται σε οικογένειες και είναι πιο συχνή σε άτομα βορειοευρωπαϊκής καταγωγής. Επηρεάζει συνήθως άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών και οι άνδρες είναι πιο πιθανό να προσβληθούν από τις γυναίκες.
Τα αρχικά συμπτώματα της νόσου του Dupuytren μπορεί να περιλαμβάνουν την ανάπτυξη μικρών, ανώδυνων όζων ή εξογκωμάτων στην παλάμη του χεριού. Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα οζίδια μπορούν να εξελιχθούν σε πεπαχυσμένες ‘χορδές‘ που εκτείνονται στα δάχτυλα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της λειτουργίας των δακτύλων και δυσκολία στην εκτέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων που απαιτούν πιάσιμο ή έκταση των δακτύλων.
Η θεραπεία για τη νόσο του Dupuytren εξαρτάται από τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων και τον αντίκτυπο στη λειτουργία των χεριών. Σε ήπιες περιπτώσεις, μπορεί να μην απαιτείται θεραπεία και μπορεί να συνιστάται τακτική παρακολούθηση. Ωστόσο, εάν η κατάσταση εξελιχθεί και παρεμποδίσει τη λειτουργία των χεριών, οι θεραπευτικές επιλογές μπορεί να περιλαμβάνουν:
1. Απονευροτομή με βελόνα: Πρόκειται για μια ελάχιστα επεμβατική διαδικασία όπου μια βελόνα εισάγεται στον προσβεβλημένο ιστό για να σπάσει τις ‘χορδές’ και να επιτρέψει τη βελτιωμένη κίνηση των δακτύλων.
2. Έγχυση κολλαγενάσης: Ένα ένζυμο που ονομάζεται κολλαγενάση εγχέεται στον παθολογικό ιστό για να αποδυναμωθεί και να διασπαστεί, επιτρέποντας βελτιωμένη έκταση του δακτύλου. Η θεραπεία αυτή είχε χρησιμοποιηθεί αρκετά στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη κατά την προηγούμενη δεκαετία, ωστόσο τα αποτελέσματα στην βιβλιογραφία δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
3. Χειρουργική επέμβαση: Στην περίπτωση αυτή γίνεται χειρουργική εξαίρεση του προσβεβλημένου ιστού και την απελευθέρωση των δακτύλων που βρίσκονται σε σύγκαμψη. Αυτό γίνεται με γενική ή τοπική αναισθησία ανάλογα με την έκταση της νόσου και την σοβαρότητα της σύγκαμψης.
4. Ακτινοθεραπεία: Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακτινοθεραπεία χαμηλής δόσης για την επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου και τη μείωση των συμπτωμάτων.
Η αποκατάσταση μετά τη θεραπεία έχει εξέχοντα ρόλο στην αποκατάσταση της λειτουργίας και της κινητικότητας των χεριών.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η νόσος του Dupuytren είναι μια χρόνια πάθηση και ενώ η θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση των συμπτωμάτων και στη βελτίωση της λειτουργίας των χεριών, σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει πιθανότητα υποτροπής. Σε γενικές γραμμές, συνιστάται η τακτική παρακολούθηση από ειδικό.
